علل افسردگی بالینی مختلف و شامل سه رده ی: فیزیولوژیک، روانی و محیطی است.  به جای جنبه های روانی با محیطی تمرکز ما بر جنبه های فیزیولوژیک یا سوخت و سازی است. با این همه، منشاء افسردگی هر چه باشد، کلابا افزایش آزاد شدن گلوکوکورتیکوئید ارتباط دارد. رابطه ی بین سطوح بالای کورتیزول، و اضطراب و افسردگی طی چندین مطالعه به تأیید رسیده است.

در کتابی بی نظیر به نام « موتور انسانی» انسون رابیناخ تجربه ای کلاسیک را شرح می دهد که در اوایل سدهی بیستم، بر روی خستگی عصبی در دانش آموزان انجام گرفته است . پژوهشگری آلمانی به نام ویلیهم وایکارت با اسپری هایی حاوی محلولی ۱٪ از ماده ای به نام «آنتی کنو تو کسین» (واکسن ضد خستگی) وارد کلاسی شد و آن واکسن را در فضا اسپری کرد. به دانش آموزان گفته شده بود که آن اسپری کیفیت هوا را بهبود خواهد بخشید. در بعدازظهر از دانش آموزان امتحان به عمل آمد و گرچه آنها از قبل دچار خستگی شدید شده بودند، نتایج فوق العاده بود. سرعت محاسبه ۵۰ درصد افزایش یافته و اشتباهات کاهش یافته بود. تعدادی از دانش آموزان سرحال تر از صبح به نظر می رسیدند.

ممکن است پرسیده شود این موضوع چه ربطی به افسردگی دارد. همان گونه که پیش از این گفتیم، افسردگی ممکن است عوامل روانی، سوخت و سازی یا محیطی داشته باشد. خستگی ذهنی و استرس روانی در کلاس در بالا بردن سطح کورتیزول سهم دارد که به نوبه ی خود جلوی سوخت و ساز گلوکز در سلول ها به ویژه سلول های عصبی را می گیرد. در این جا توضیحی برای تاثیر اسپری ضد خستگی ارائه می دهیم. پیشنهاد کمبود کیفیت هوا به ظاهر اثر مثبتی بر حالت روانی دانش آموزان داشت که خود ممکن است استرس فیزیولوژیک را تعدیل کرده باشد، و بنابراین بر عملکرد مغز و نتیجه ی آزمون اثری مثبت داشته باشد. کاهش تولید و آزاد شدن سطوح هورمون های استرس میزان کورتیزول درون سلولهای عصبی را کاهش می دهد. بر آمد کار در پردازش عصبی ممکن است منجر به بهبود یادآوری حافظه و تیزبینی ذهنی باشد.

این سند جالب مثال دیگری از روابط مشترک بین فیزیولوژی استرس، روان و تیز ذهنی را نشان می دهد که در سال ۱۹۹۴ به وسیله ی دینان شرح داده شده است . همچنین مشاهده کردیم که چگونه سطوح پایین گلیکوژن کبد منجر به افزایش استرس فیزیولوژیک می گردد و تأثیر منفی بر تیز ذهنی دارد. از آن چه گفتیم چنین بر می آید که تأمین اندوخته های گلیکوژن کبدی در مواقع بحرانی با عسل، استرس سوخت و سازی را به حداقل می رساند.

افسردگی نمونه ی دیگری از رابطه ی مشترک بین استرس فیزیولوژیکی و روانی را نشان می دهد. معلوم شده است که افسردگی با معایب گیرنده های کورتینرول دستگاه عصبی مرکزی همراه است. این «سراشیبی» منجر به فعال سازی مجدد سیگنال های فیدبک منفی لازم برای کاهش سطوح گلوکوکورتیکوئیدها می گردد.داروهایی که برای درمان افسردگی به کار می رود با نام ضد افسردگی های سه حلقه ای و مهار کننده های باز جذب سروتونین (SSRIs) شناخته می شوند که فرایند کمبود ناشی از استرس را در فضای پیش سیناپسی واژه گونه می سازند و در واقع سطح ناقل های عصبی موجود را افزایش می دهند. لوپز در مقاله ای که در سال امور انتشار داد این یافته ها را تأیید کرد و بار دیگر رابطه بین افسردگی وهیپر کورتیزولیسم مزمن یا استرس سوخت و سازی کورتیزول انگیخته را نشان داد .

مثال عالی دیگری از دینامیک تنظیم کننده ای که در افسردگی به کار می افتد را دربیماران دچار علائم کوشیگ مشاهده می کنیم، بیمارهایی که بر اثر تولید بیش ازحد کورتیزول یا هیپر کورتیزولیسم پدید می آید. این گونه افراد به طور شدید درمعرض خطر ابتلاء به افسردگی قرار دارند با این همه، وقتی سطح کورتیزول به میزان عادی باز می گردد، افسردگی آرام می گیرد. هیپوکامپوس منطقه ای از مغز است که بیش از هر جای دیگری در معرض خطر کورتیزول اضافی قرار دارد. هیپوکامپوس به عنوان بانک حافظه ی کوتاه مدت عمل می کند. در این جا بار دیگر به روابط توانمند بین استرس سوخت و سازی ناشی از بالا بودن سطوح کورتیزول، پردازش حافظه افسردگی بر می خوریم .

 1-11Beta HSD، آنزیمی که میزان آن در مغز فراوان است، مسئول تبدیل کورتیزول غیر فعال به کورتیزول فعال درون سلولی است. ملاحظه کردیم که تنها با حفظ ذخیره های گلیکوژن کبد، می توان جلوی فعال شدن این آنزیم را گرفت و بنابراین آثار فعال شدن کورتیزول را کاهش داد. در این جا بار دیگر، می توانیم بهبود وضعیت اندوخته های کبدی را با خوردن عسل و بهبود پردازش عصبی و به نوبه ی خود اثر مثبت آن را بر درمان افسردگی از طریق کاهش سطوح کورتیزول نشان دهیم.

جالب است که هم اینک پژوهش های بسیاری بر روی آنتاگونیست های کورتیزول به عنوان درمانی بالقوه برای افسردگی شدید انجام می گیرد. چه قدر آسان تر است که برای این کار تنها اندکی عسل مصرف کنیم.