پیش از این بحث کردیم که چگونه هیپرگلیسمی یا بالا بودن مزمن سطح قند خون سرانجام آسیب های برگشت ناپذیری به مغز وارد می کند که این کار از طریق رادیکال های آزاد انجام می گیرد . راهی برای توصیف چنین وضعیتی این است که آن را به عنوان نوعی دیابت مغزی در نظر گیریم که در آن سوخت وساز گلوکز به مخاطره افتاده و به پروتئین ها یورش برده شده تا به عنوان سوخت مورد استفاده قرار گیرند. تنش سوخت و سازی مزمن عامل اصلی این رویداد است. ترکیب مختل شدن سوخت و ساز گلوکز و کاهش تولید آنتی اکسیدان در بدن که را افزایش سن پیش می آید، باعث آسیب دیدن مغز می گردد.همان گونه که نشان دادیم، مصرف عسل سطح گلوکز را کاهش میدهد و بنابراین به مرور زمان خطر مختل شدن سوخت و ساز گلوکز را کاهش میدهد. علاوه بر این، عسل مقدار کمی مواد آنتی اکسیدان لازم برای واژگون کردن آثار ویرانگر رادیکال های آزاد را بر روی مغز و سیستم عصبی در حال پیر شدن فراهم می سازد. جلو گیری از آسیب همراه با چندین مشکل سوخت و سازی بیماری قند وپیشرفت دیگر بیماری های مرتبط با سن، مانند آلزایمر، دمانس های عروقی، پارکینسونیسم، کم شدن حافظه و شناخت از درمان به مراتب ساده تر است. معلوم شده است که مصرف بیش از حد مواد قندی و دیگر شیرین کننده ها در طول زندگی با همه ی این بیماری ها ارتباط دارد. به نظر می رسد مصرف منظم عسل، به علت توان این ماده برای تنظیم قند خون با پایین آوردن سطح قند در گردش و کاهش استرس سوخت و سازی، راه حل ساده ای باشد که خطر این بیماری ها را کاهش و از بروز آنها جلوگیری نماید.